Loopbaan

Vroeger had je geen loopbaan. Ja, als je postbode was, dan had je een loopbaan, maar anders niet. Maar tegenwoordig moet je een carrière hebben. Stilstaan is achteruitgang, wordt vaak gezegd. Als je ergens 3 jaar zit, wordt er al naar je gekeken met een gezicht van ‘Waarom zit je hier nog?’.

Postbode werd je vroeger op je 15e en 40 jaar later zwaaide je af met een lintje van de koningin. Een eervol beroep. Tegenwoordig nemen we hier geen genoegen meer mee. Prima dat je begint als junior postbode in opleiding, maar na

2 jaar word je toch geacht een postbodeprofessional te zijn. Vervolgens word je 3 jaar later senior postbode. Je mag dan ook de eerste junior postbodes zelf aansturen en als je dat een tijdje hebt gedaan, word je gevraagd om manager van heel veel postbodes te worden.

Maar dat kun je niet. Je was goed in lopen, brieven sorteren, deze in de juiste gleuf stoppen. Mensen aansturen is heel iets anders. Mensen mag je niet sorteren en in een gleuf stoppen. Al zou je dit wel heel graag willen bij enkele junior postbodes die zo traag zijn als een trekker op de snelweg, maar je mag het niet. Dus wat moet je dan?

Je bent inmiddels gewend aan het salaris van postbodemanager. En nog erger, je vrouw en kinderen ook. Daarnaast heb je op de afgelopen verjaardagen overal rond zitten bazuinen dat jij manager van de postbodes bent geworden en dat je er niet aan moet denken om weer terug in de regen de straat op te gaan. Dus om nu zomaar een stap terug te doen, dat zie je niet zitten.

Het is niet verbazend dat steeds meer mensen met een burn-out thuis zitten. Vaak niet omdat ze te hard werken, maar omdat er te veel van hen wordt verwacht. Ze doen iets wat eigenlijk niet past. Vaak het gevolg van net één carrièrestap te ver gepromoveerd te zijn. Soms is het dan helemaal niet erg om even een stapje terug te doen. En weer iets te doen wat je echt leuk vindt. Brieven sorteren en deze fluitend in een gleuf gooien, bijvoorbeeld. Desnoods in de regen.